Od Rawhay c.d Nakidai'a

Mało pamiętam z wydarzeń tej nocy, jakieś przebłyski ognia, krwi i co najgorsze Nakidai'ego. Leżałam obok mnie siedział przerażony Mohadu, podniosłam się i zobaczyłam basiora całego we krwi. Zrozumiałam, że to moja sprawka i nie mogę sobie tego wybaczyć. Smok podszedł do mnie i spojrzał na ledwo żyjącego wilka.
- Wiesz, co masz robić. Jakby się pytał, gdzie jestem powiedz, że siedzę przy przepaści - oznajmiłam i poszłam prosto przed siebie nie miałam odwagi spojrzeć mu w oczy. Dotarłam nad przepaść, usiadłam i słuchałam wiatru po prostu wsłuchiwałam się w jego uspokajające brzmienie. Nie dowierzałam, co właśnie zrobiłam i jednocześnie byłam zła na Nakidai'ego, że za mną poszedł.
Moje myśli przerwały mi czyjeś kroki, to Nakidai na pewno. Basior usiadł obok mnie i zbliżył się lekko, a ja nie mogłam na niego patrzeć coś mnie odpychało. Nie wytrzymałam i wstałam.
- Czy ty do końca zwariowałeś?! Co ci przyszło do głowy żeby za nami iść! Mówiłam, że dowiesz się w swoim czasie - krzyczałam na niego bez opamiętania.
- Rawhay, ale czego mi nic nie powiedziałaś? Zrozumiałbym i nie poszedłbym wtedy za wami. Po prostu wyjaśnij mi to - mówił spokojnie.

- Mam to od urodzenia, to u mnie w rodzie dziedziczne i nie mogę tego powstrzymać, nie umiem. Mogłam cię zabić. Rozumiesz? - krzyczałam nadal. Basior nie odezwał się słowem, siedział i patrzył się przed siebie. Ja poszłam na północ słyszałam, że jest tam mały lasek z jeziorkiem. Cudem dotarłam w przepiękne miejsce, usiadłam i obserwowałam ryby pływające w jeziorze. Myślałam nad tym, czy odejść, ale to nie jest najlepszy pomysł. Gdzie ja pójdę? Zaczęłam śpiewać starą pieśń z moich stron :

Na północy, gdzie leży wielkie morze

gdzie szum fal i słońca blask

tam wielka kraina zwana Middelstrom

gdzie krwawa noc opętała nas.

Gdzie przodkowie toczyli tysiąc wojen

gdzie wichury niszczyły tysiąc drzew

tam gdzie bogowie opuścili nas

gdzie wielkiej burzy rozprysł się blask.

Tam wilk z lwem jak bratu brat

smoki latając chroniły nas

wielka siła tam zaklęta jest

pamiętasz to druhu, bo ja już prawie nie.

Księżyc tam jaśniejszy od słońca

wielkiego morza nie widać końca

gdzie odgrywał się ogromny sztorm

to właśnie jest mój dom.

Z krzaków wydobywał się szelest. Wiedziałam już, że to Nakidai.

<Nakidai?>