-Tak - uśmiechnąłem się niepewnie - ja tylko...za dużo myślę...
Powiedziałem to całkowicie szczerze. Jeszcze nie nadszedł czas, żeby wyjawiać dokładne szczegóły. Po prostu za dużo myślę. Tej wersji trzymałem się od zawsze, tą słyszał każdy wilk jakiego spotkałem i jej mam zamiar się trzymać do końca.
Jednak...troszkę mi było głupio. Wymówka była boleśnie prawdziwa. Całe życie spędziłem w swoim osobnym świecie, gdzieś w mojej głowie. Od początku marząc o przygodach, później o ciszy i spokoju, o wolności i beztrosce, na końcu...o odzyskaniu cennych mi oczu. Moje myśli tak się ciągnęły, nigdy nie chciały mnie zostawić chociaż na chwilę samego z rzeczywistością.
Próbowałem zachować uśmiech, trudności miałem przy tym całkiem spore. Chciałem tak naglę komuś eksplodować, wylać z siebie to wszystko, co tak dobrze skrywałem. Jednak miałem swój rozum, mówiący: "Jeszcze nie...jeszcze nie...". Dobrze wiedziałem, że z każdym dniem będzie coraz trudniej zachować to wszystko dla siebie. Jednak puki co...jeszcze nie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz