Od Raz'a c.d. Daiki

Drwal zagulgotał kiedy wbiłem mu jego własną siekierę w twarz. Potem był huk. Odwróciłem się i zobaczyłem Daiki odrzuconą siłą wystrzału. Gniew minął momentalnie. Przeteleportowałem się obok niej. Podniosłem jej głowę. -Nie ona nie może umrzeć!!!-pomyślałem. Czułem się zupełnie bezradny, tak jak kiedyś... Nie wiedziałem co zrobić. Mogłem tylko patrzeć się na krew wypływającą z jej rany obok obojczyka. Upadłem na pomysł. Dość niekonwencjonalny. Zmieniłem się w ducha, poszukałem pocisku. Był zaraz obok serca. Miała szczęście bo jego trasa przebiegała zaraz obok tchawicy(lekcja biologii na dziś prawie skończona). Zmaterializowałem swoją łapę trzymając kulę w tunelu, który wydrążyła. Wyjąłem pocisk, odrzuciłem go na bok i zamknąłem ranę przypalając skórę tak aby nie uszkodzić futra, było zbyt ładne. Uszy same skierowały się do tyłu. Usłyszałem jak ten zasraniec wyjmuje łuskę i ładuje nowy pocisk. Każdy dźwięk w zmagał złość. Każdy szczęk metalu powodował mimowolne zaciskanie zębów. Przeładował. Odwróciłem się i skoczyłem. Przegryzłem strzelbę na pół i dobrałem się do tego gnoja. Tego co mu zrobiłem nie da się opisać słowami. Efekt był ohydny. Wszystko oprócz głowy nawet sylwetką nie przypominało człowieka. To była papka z resztek mięśni, flaków i krew oraz okruchy kości. Na głowie postanowiłem zostawić wiadomość. "Też tak skończycie" Zauważą, że ci którzy używają broni palnej kończą najgorzej. Muszę zabrać stąd Daiki. Niech nie ogląda tego po przebudzeniu. Podszedłem do niej przerobiłem trochę czarnej materii na czystą energię i nałożyłem ją na nią. Zabrałem ją na barana i pomyślałem:"Tak wezmę ją do jaskini obok mojego "drzewa chmur"

 

 (Daiki?)